Eu, pedante.

Lía eu un comentario, ou crítica según se mire, que apuntaba con respecto á obra dun gran amigo meu: "me recuerda a un corto de Trueba..., no está mal ". Vaia comentario máis pobre.
O caso é, que sei de primeira man, que a obra en sí, nada ten que ver con Trueba (gran director por certo), ou quizáis si, iso é o de menos. Pero é a reacción ante unha obra a que me perturba. Certas persoas non poden simplemente calificar, sempre dan un apunte pedante, sobrante, ou que simplemente non interesa ós demais.
Obviamente a orixinalidade hoxe en día e moi dificil de atopar, pero non é esa unha característica negativa. Os pedantes creen que non ser orixinal é un defecto, e non é mais que unha cualidade, a acumulación de coñecementos previos é a verdadeira orixinalidade, as persoas somos as orixinales, non as súas obras. Si recorda a Trueba, pois que recorde, e non hai outra...  Wagner non é orixinal, ten moito de Schonpenahuer, Beethoven e Liszt entre outros, e sen embargo dise de el que a súa música, e a súa obra literaria, son únicas...
Vaites... seica acabo de ser un chisco pedante...
Qué carallo...

A verdade na música

Hai uns días conversaba co meu amigo JJ sobre a tremendísima evolución nos medios e nos equipos audivisuais. As novas cámaras de vídeos, os equipos de grabación, a progresiva revolución informática..., e dicir, as tremendas facilidades que pode ter alguén que quere facer un corto ou unha película. Sen embargo tamén afirmaba que o único que faltaba pra facer boas películas, cortos, etc... eran boas ideas: talento...
Apliquei eu o mesmo concepto, pero na música. Cada vez hai máis tecnoloxía, máis instrumentos, máis ordenadores, máis DJ´s que "inventan" cousas novas, sen embargo, a música polo xeral ten menos calidade.
Onte puiden volver a sentir a pureza da música, por sorte pra min. Na sala Salamandra volvín a sentir música con maiúsculas. Dous grupo que descoñecía: DGM e Pagan´s mind deron un recital de verdade na música. Pouco escoitara deles, pero dende logo demostraron profesionalidade e paixón, e unha música en directo e sen artificios, que esconde en coreografías absurdas e parrafadas inútiles as carencias musicais noutros "artistas".
Despois tocaron os mestres do metal progresivo: SYMPHONY X. Apoteósico. Brutal. E sobre todo: Verdadeiro. Música en directo de verdade. Uns músicos virtuosos que por gracia do destino coincidiron nunha mesma banda e sobre todo unha voz brutal, perfectamente afinada e sobre todo con potencia (chegados a este punto non quero poñer como antónimo a xente como Shakira, Enrique Iglesias, Black eyed peas, e un larguísimo etcétera)...
Aínda conservo esperanza pra atopar a verdade na música...