Ecce homo

Xa levo uns anos, pode ser que un pouco antes de chegares á cidade dos eramus, á coñecida Barcelona, que levo cavilando na miña posición política... O único que teño claro é que hai que tomar partido, xa que a indiferencia provoca unha ausencia de sinrazón no ser humano que non é positiva, nin sana. O pior de todo, e cando este falta de decisión ben marcada por unha falta de ofertas interesantes que apoiar. A miña última reflexión desembocara nunha autocracia de meu... Nunha defensa dos meus, nunha defensa heróica, se cadra esaxerada, da pouca xente que realmente me importa. Esta autocracia ven pode ser chamada egoísmo, que non egocentrismo, ou estar preto desa indiferencia política na que tanto temo caer. Esa frase de : "Eu de política paso, dáme igual...", é unha sentencia que tantas veces teño escoitado, e que tantas veces xurei non dicir nunca... Pero éche así.
Doutra banda, o ser humano é egoísta, e dende logo os ciclos polos que nos movemos no nosa vida dan lugar a sacar ás veces o pior de nós mesmos. Seica temos o que merecemos... Seica podemos cambialo... Seica a autocracia é o camiño pra a liberación de todos nós. A preocupación por reflexionar e ter claro o que queremos e un comezo, a consecución duns valores plenos e nobres, é importante se o pobo quere constituir os cimentos dunha estructura sólida.
Aínda non teño clara a postura. Dende logo que o alzamento popular, a indignación dalgunhas persoas, faime atisbar unha pouca de esperanza... Pero aínda non son quen de pechar os ollos e percorrer un camiño do que aínda non podo ollar a paisaxe. Pra iso xa collo o metro tódolos días pra ir traballar.
Gustaríame ver a paisaxe, aínda que sexa un deserto, ou un polígono industrial, ou algo similar a pasar pola ponte de Rande...
Agora que estamos na caverna, e preciso ver a luz. Namentras seguirei dándolle ós miolos... pra ver se logro quitarme esta néboa de altamar.

Os Corleone...

Todos sabemos quen son os Corleone, ¿non si? Michael, Santino, Freddo... etc... e o gran patriarca Vito... bueno pois si non sabedes, a mirar "The Godfather" (en versión orixinal se pode ser, aínda que sexa con subtítulos). Pois o conto ven, a que ultimamente aconteceron cousas, nas que te das conta de que poucas das verdadeiras alianzas que temos de por vida son a familia (monoparental, tradicional, ou como carallo sexa, familia o fin e o cabo) e se temos sorte dúas ou tres amizades de por vida, e algunhas outras que sabes que sempre estarán ahí, e outras que aparecen pra quedarse pra sempre.
Outras simplemente desaparecen, sen deixar rastro, ou deixando un cheiro sospeitoso que dá lugar a sospeita, e incluso á desconfianza, e incluso á indiferencia. (Aludidos: mala sorte).
Por iso queda a familia, que sí, algunhas veces tamén as trae, pero mira... éche o que hai.
Despois a familia vaise aumentando e crecen os lazos, as conexións..., pero con outras persoas simplemente desaparece...
Ahí estaban os Corleone..., a familia (iso si, nun amplo sentido da palabra e con algúns erros loxísticos, como o que lle aconteceu a Freddo) sempre o primeiro... Tamén estaba o consigliere, que non era parentesco de sangue pero sen embargo tamén era parte importante. Ahí queda iso... unha reflexión un pouco frouxa nunha tarde chuviosa no exilio...

http://www.youtube.com/watch?v=wPJM4czWkNw