La pescadilla que se muerde la cola...

Recurro a esta expresión en castelán, pra relatar o suceso de hoxe.
Andaba eu cavilando: "Fai tempo que non escribo no carallo do blog, pero e que non teño ganas... ademais non sei que escribir...".
Entón pensei en escribir que non teño ganas de escribir e así xa tiña escrito algo, e polo  menos as tres persoas que seguides o blog sabedes por que non escribo de seguido...
E nesas ando, agardando chegar ó frío...

UCI

A UCI, é coñecida en términos médicos como a Unidade de Cuidados Intensivos... toco madera, espero non ter que estar ahí nunca...
Por outra banda, ás veces as persoas descoidamos á xente que queremos... e logo seica é necesario entrar na UCI metafórica.
Deberiamos lembrar, o resto das nosas vidas, que mundo remata en dúas semanas... e coidar á xente que nos quere...e que eles nos coiden a nós, por que seica os coidadores tamén necesitan ser coidados.
Amén e bo domingo.

Chicotadas...

Recentemente fíxenme fan incondicional de "Pesadilla en la cocina". Normalmente non me deixo absorver por programas de este tipo, de telerrealidade como se di... Pero foi nestas que no primeiro programa coincidiu que o mirei, e morrín coa risa. Cada semana que pasa, o programa adquire outra dimensión. Sen deixar dun lado o toque humorístico, o chef Chicote tenta sacar o mellor das persoas, ás veces sendo un pouco violento, de cara ó espectáculo televisivo, pero dende logo que a mensaxe é clara: "Se queres, podes".
Vale que quizáis hai un guión, que todo está pactado, que o tipo lle da color (como se di), pero da igual, botas unhas risas (todos recoñecemos a gama de restaurantes que percorren a península, as súas lindezas, e a saber que maís), que o tipo éche un pouco brutiño, e ás veces malencarado, pero iso... tenta sacar o mellor das persoas.
Tenta sacar o "Yes, we can" que todos levamos dentro...
Non me chamedes raro... outros prefieren a Mourinho....