!!!!!TURANDOOOOOOOOT!!!!

Esta sobremesa tardía mirando, inmellorablemente acompañado, unha reportaxe sobre a última obra de Puccini na que ó principe de Persia córtanlle a cabeza, por que non soubo adiviñar ningún dos tres enigmas que lle plantexou a fría princesa china Turandot, meditei: semella un prezo moi alto, pero el mesmo sabía que ésta sería a consecuencia á súa pouca sagacidade. Sen embargo cun xesto de valentía, frustración, ou non sei que púlo dentro da súa alma, ou no seu corazón, ou simplemente embriagado aínda da fermosura enfeitizadora da princesa (neste caso vocalmente sí, pero non fermosa precisamente), ás súas derradeiras verbas, emitidas cun berro desesperado son concretamente: !Turandot¡ ¡Turandot!
Onte pola noite ocurriu algo semellante. Tamén, inmellorablemente acompañado e algo embriagado, o culto campesino escocés William Wallace, sendo torturado e a piques de morrer tamén coa cabeza cortada, emitiu outro berro igual de desgarrador e poderoso: !Libertaaaaaaaaaaaaaaaaaaaad!

A que carallo ven todo esto...
Pensaba eu... ¿qué direi no último momento?

!Lagarto, lagarto!

Non sei realmente como presentar este Blog. Ó principio cando pensei en comenzar un, non estaba moi convencido. Pensaba : ¿e pra qué?. Sigo pensando o mesmo. Pero tamén os agonizantes días de agosto, foron o púlo necesario pra deixarme levar polo literato eunuco que teño dentro. Máis literato que eunuco, iso si.

Pola miña banda tentarei, que se alguén me lee (a miña nai non será, xa que ela non ten nin puta idea destas cousas), polo menos ría un pouco, ou pase un rato agradable. Eu tentarei facer o mesmo á hora de escribilo, xa que esta é a intención: matar o tempo creando. Deste xeito deixarei a un lado, o fino e delicado arte da masturbación como primeira opción nos casos de sopor e tempo morto (gran alivio por outra banda pra o meu antebrazo).


Dende logo non pretendo ser soez (pero o serei nalgunhas ocasión), tampouco facer deste medio un lugar pra a crítica (somente coidado cos seres que me perturban por que seguramente algunha vez se dean por aludidos), e non pretendo rir de min mesmo (polo menos non sempre).

!Ah o meu ego queda agora satisfeito! Polo menos pra as seguintes dúas horas.

Doulle a palmadiña no cú a este bebe saído do meu ventre... sempre quise ser nai. Agora dareille o peito.
!Tremade espíritus perversos! Agora teño o don da palabra escrita.

!Lagarto, lagarto!