Oda a Breogán...

Ás veces necesitas estar fóra da terra, pra reafirmarte nela. Fóra das súas fronteiras pra sentirte aínda máis achegado ás orixes. Lonxe da túa xente pra saber o verdadeiro amor que lles tes...
Ás veces necesitas non escoitar ás verbas, pra recordar que non deben ser esquecidas, e sentirte orgulloso da melodía do noso idioma, do noso acento.
Ás veces necesitas facer un cocido, pra saber como botas de menos o da túa vella.
Outros esquecen ás orixes.
Outros canto máis lonxe, máis preto...
Vou ver como vai o lacón...

Conan, o bárbaro.

Todos coñecemos a Conan, o heroe dos comics, despois inmortalizado no cine por Chuacheneger. Un home ben feitiño, forte, e ó que lle dicían "o bárbaro", entendendo o calificativo como brutiño, pasado de voltas ou cunha sociopatía que tarde ou temprano desembocaría nalgun feito agresivo... Pero o final, sabiamos que Conan era un anaco de pan. Un bo tipo... Que mala é a xente, carallo.
Pra bárbaros temos os políticos, que andan a xogar a ver quen di a "barbaridade" máis grande. Pensei en poñer exemplos, pero é a hora da cena, e quero acabar hoxe. Se ledes calqueira xornal, ou vedes calqueira informativo, teredes un par de exemplos como mínimo cada día. Non hai sentidiño.
¿Cara onde vai isto? Da igual o bando, a ideoloxía, ou a bandeira... Hai exemplos pra todo.
E o que nos queda...
Conan, salvanos, carallo... mello dito... cona...