Ah... a vinganza... que sentimento tan delicioso, tan palpable e disfrutable. Cando cativo, soñaba con ser un superheroe e vingar as afrentas que os telexornais me contaban namentras xantaba en familia.
Agora xa vello e caduco, as miñas ansias vingativas son cada vez máis mundanas, menos ostentosas e sobre todo máis precisas, cun rostro debuxado na miña mente, como obxetico de sentimento tal...
Sen embargo tamén me pregunto: ¿e a vinganza necesaria? ¿é porse ó nivel ínfimo de humanidade ou de ética exercer tal dereito?
Algún días vexo a resposta claro diante de min, outros difumínase, outros dígome "non... déixao estar (Let it be)".
Chegado o momento saberei como actuar... Mentres me decido, !tremade oh aqueles que cometestes algún desagravio contra min ou os meus, tremade, por que de todas formas a vinganza é un prato que se serve frío!
